Nipt Bolivia

Na wat gepraat te hebben met reizigers die we tegenkwamen, bleek Puno niet echt de moeite te zijn om naartoe te reizen. We kregen de tip om, wanneer we toekwamen in Puno, direct door te reizen naar Copacabana, Bolivie. Eric en Linda, een koppel waarmee we de Colca Canyon door trokken, hadden hetzelfde plan opgevat. Met vier zochten we de beste optie om in Bolivie te geraken. De grote busmaatschappijen die rechtstreeks naar Copacabana reden waren reeds vertrokken. Ofwel reden we met een reisagentschap of met een lokaal busje naar de grens. Een vriendelijke, behulpzame peruaanse vrouw raadde ons het laatste aan. Zo gezegd, zo gedaan. Het tijdschema was wel wat krap want de grens sloot om 18u. Geen tijd te verliezen dus. De 2,5 uur durende rit naar de grens brachten we door in een klein minibusje met enkel lokale bevolking. Onze rugzakken werden op het dak bevestigd. Uiteindelijk kregen we allen nog wat stress toen we zagen dat we nog altijd niet aan de grens waren, nog mensen afgezet moesten worden en bagage van het dak moest gehaald worden en dat 18u snel dichtbij kwam.
Gelukkig kwamen we om 17u50 aan bij de grenscontrole. Een groep Duitsers en Fransen, die ook de reis van Arequipa naar Puno op onze bus doorbrachten, stapten op hetzelfde moment uit een ander busje. Een fransman kon spaans en via hem kon alles net wat vlotter gevraagd en geregeld worden. Te voet stapten we over de grens, enkele minuten voor 18u. Nipt nipt!
In Bolivie was het meteen een uur later en moesten we opnieuw door de grenscontrole. We wisselden wat geld voor een taxi en toen begon onze zoektocht naar vervoer van de grens naar Copacabana, 8 km verderop. De avond was al gevallen en het werd behoorlijk koud. We zitten immers op een hoogte van 3800m. Onze spaans sprekende fransman regelde een taxi en kreeg met de taxichauffeur het idee om met de hele groep in 1 taxi te stappen (een groep van 9 met allen goedgevulde backpacks in een auto die niet veel meer was dan een oude, kleine break). De backpacks vlogen het dak op en we werden in de taxi gestampt. Twee vooraan op de passagierszetel, vier op de achterbank en drie in de koffer. Onze taxichauffeur reed voorzichtig, maar nam wel een hobbelige binnenweg.
Aangekomen in Copacabana wilden we zo snel mogelijk een hostel regelen en onze bustickets naar Cusco vastleggen. Een uurtje later was dit alles geregeld. We waren op ons gemak.
Het bed in onze hostel bleek niet direct het beste te zijn en we sliepen allebei niet echt goed. Op vlak van ademhaling hebben we hier allebei last op deze hoogte. Het is precies of je maar 90 procent van de benodigde hoeveelheid zuurstof binnenkrijgt. Dit zal ook wel meegespeeld hebben in onze minder goeie nachtrust, samen met de droge lucht hier.
Even op deze hoogte vertoeven helpt het acclimatiseren natuurlijk wel.
Vandaag werd ontbijten, wat kuieren, terrasje doen, foto's overzetten, bloggen,...
Echt strandweer is het niet. De zon schijnt wel, maar er staat met momenten een koud windje...
Straks stappen we om 18u30 op onze nachtbus naar Cusco. We komen er rond 5u in de morgen aan. Hopelijk vinden we vlot een hostel en kunnen we onze was nog ergens doen.
Bolivie werd een kort avontuurtje, maar het was zeker de moeite waard...